UPOTUDAK online Uluslararası Politik Tutsaklarla Dayanışma Komitesi
HABER MERKEZİ|02.11.2023| Dünya genelinde mülteci sayısı bir kez daha arttı. BM Mülteci Ajansı’nın Küresel Eğilimler Raporuna göre, 2022 yılı sonunda 108 milyondan fazla insan kaçak durumdaydı.[1] Ancak Avrupa’ya kitlesel bir akın olacağı iddiasıyla tekrarlanan uyarılar için hiçbir neden yok. Zira mevcut mültecilerin 62,5 milyonu ülke içinde yerinden edilmiş kişilerden oluşuyor, yani menşe ülkelerini terk etmemiş durumdalar. Geriye kalan 35 milyon insanın ise sadece bir kısmı Avrupa Birliği’ne geliyor. Geçen yıl mülteci sayısındaki artışın başlıca nedeni, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana en büyük mülteci hareketine yol açan Rusya’nın Ukrayna’ya yönelik saldırı savaşıdır. Şu anda Avrupa, koruma arayanların çoğunu kabul edebilmekten çok uzak.
Bununla birlikte, BM’nin yeni rakamları uluslararası toplum için bir uyanış çağrısı olmalıdır. Kaçışları tetikleyen savaş ve çatışmaların nasıl çözüleceği, her yıl sınırlarda ölen binlerce insana nasıl son verileceği, koruma arayanlara insani barınma imkanlarının nasıl sağlanacağı, hukukun üstünlüğüne dayalı adil prosedürlere nasıl erişimlerinin sağlanacağı ve ev sahibi toplumlarda uzun vadeli beklentilere sahip olmaları için hangi adımların atılması gerektiği konusunda ortak anlaşmalara ihtiyaç vardır. Buna karşılık, bireysel sığınma hakkı dünya çapında baskı altındadır. Küresel Kuzey’in ekonomik olarak güçlü devletleri, hukukun üstünlüğüne dayalı sığınma prosedürlerini giderek daha fazla sorguluyor ve izolasyona bel bağlıyor. ABD’de Joe Biden yönetimindeki hükümet, üçüncü bir ülkeye iltica başvurusunda bulunmadıkça koruma talep edenlerin ülkeye girişini reddeden bir düzenlemeden sorumludur. Temmuz 2023’te bir ABD federal mahkemesi bu kuralı geçici olarak iptal etti, ancak hükümetin rotası belli.
Birleşik Krallık’ta Rishi Sunak yönetimindeki Muhafazakâr hükümet kaçış yollarını tıkamaya ve sığınmacıları her düzeyde haklarından mahrum bırakmaya çalışıyor. Sonuçta, İçişleri Bakanı Suella Bravermann sıkı bir geri dönüş politikası uygulama planında başarısız oldu. Sığınmacıların daha önce orada bulunup bulunmadıklarına bakılmaksızın Afrika ülkesine sınır dışı edilmelerini öngören sözde Ruanda anlaşması Londra’daki Temyiz Mahkemesi tarafından bozuldu. Mahkemeye göre Ruanda’da sığınmacıları zincirleme olarak başka ülkelere sınır dışı edilmekten koruyan ve işleyen bir sığınma sistemi bulunmuyor. Bu insan hakları itirazlarına rağmen Ruanda çözümünün AB’de de destekçileri var. Örneğin Avusturya’nın siyah-yeşil hükümeti, Brüksel’de yeni bir iltica sistemine ilişkin müzakereler sırasında böyle bir olasılığı şiddetle savundu.
Avrupa Ortak Sığınma Sistemi (CEAS) reformuna ilişkin 8 Haziran tarihli Konsey kararıyla AB, henüz ABD’deki Biden yönetimi ya da Birleşik Krallık’taki Muhafazakârlar kadar ileri gitmiş değil. Ancak Avrupa içişleri bakanlarının kararı, Avrupa’nın hak temelli mülteci korumasını sürdürme konusundaki isteksizliğini ortaya koymaktadır. Özellikle Federal Almanya Cumhuriyeti’nin tarihi bir sorumluluğu var: 1951 tarihli Cenevre Mülteci Sözleşmesi ve 1950 tarihli Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi de 1930’lu ve 1940’lı yıllarda Nazi rejiminin zulmüne ve milyonlarca mülteciye karşı bir tepkiydi. Bununla birlikte, AB düzeyindeki müzakerelerde, trafik ışığı hükümeti ilke olarak AB Komisyonunun kısıtlayıcı tutumunu desteklemiş ve haklardan mahrum bırakma politikasından ayrılma çağrısında bulunmamıştır.
Bireysel sığınma hakkı saldırı altında
Uluslararası mülteci korumasının temel yapı taşlarından biri, sözde geri gönderme yasağıdır. Bu, hiçbir taraf devletin bir kişiyi işkence veya insanlık dışı muamele tehdidi altında olduğu bir ülkeye sınır dışı edemeyeceği anlamına gelir. Ancak bunu sağlamak için, her bir vakada bunun kontrol edilebilmesi için bireysel prosedürlere ihtiyaç vardır. Örneğin yakın zamanda Birlik lideri Thorsten Frei tarafından dile getirilen bireysel sığınma hakkının değiştirilmesine ilişkin mevcut tartışmalar,[2] geri göndermeye karşı koruma nedeniyle, bir kişi Avrupa’da sığınma başvurusunda bulunduğunda her durumda bireysel bir prosedürün yürütülmesi gerektiği gerçeğini göz ardı etmektedir.
Kâğıt üzerinde AB içişleri bakanları bireysel sığınma hakkını ve geri göndermeye karşı korumayı yerinde bırakıyor, ancak AB Komisyonu tarafından önerilen yeni sığınma ve göç paktı ile tam teşekküllü sığınma prosedürlerine erişimi engelleyen araçları tanıtmak veya genişletmek istiyorlar. Pakt, diğer şeylerin yanı sıra, gerçeklerin kapsamlı bir incelemesi olmadan hızlı prosedürleri, gözaltı merkezlerini ve daha az yasal korumayı içeriyor. Özünde, birçok AB üyesi ülke hükümeti mültecilerin yasadışı yollardan Avrupa’ya girişini engellemek isterken aynı zamanda yasal kaçış yolları yaratmayı da reddediyor [3].
Planlanan AB iltica yasası sıkılaştırması, on yıllardır hâkim olan göç kontrollerinin dışsallaştırılması mantığını iki açıdan daha da ileri götürüyor. Birincisi, merkez Avrupa üye devletleri koruma arayanları kabul etme sorumluluğunu Avrupa’nın çevresine kaydırmaya devam ediyor. Yunanistan, İtalya ve İspanya’da yeni sınır prosedürleri öncelikli olarak uygulanacak ve Konsey Avrupa’daki sığınmacıların bağlayıcı bir dağılımı üzerinde anlaşmaya varmadı. İkinci olarak, güvenli üçüncü ülke kavramları gibi halihazırda mevcut olan araçlar, otokratik üçüncü ülkelerle anlaşmalar yapılmasını kolaylaştırmak üzere sıkılaştırılacak ve genişletilecektir. Bir devletin AB hukuku kapsamında ne zaman güvenli kabul edileceğine ilişkin standartlar bir kez daha düşürülecek, örneğin gelecekte devletin Cenevre Mülteci Sözleşmesini kapsamlı bir şekilde onaylamış veya uygulamış olması gerekmeyecek.
Bu değişiklik aynı zamanda Avrupa iltica hukukuna hiçbir zaman uymayan AB-Türkiye anlaşmasını geriye dönük olarak yasallaştırmayı amaçlamaktadır. Her halükârda bu anlaşma pratikte işlememiştir. Diğer hususların yanı sıra, Türkiye’ye vize kolaylığı sağlanmasını öngörüyordu ki bu uygulanmadı. Suriyeli sığınmacıların Türkiye’den kabulü gerçekleşmedi ve AB’nin sıcak noktalarından sığınmacıların geri gönderilmesi neredeyse hiç gerçekleşmedi. Sonuç olarak, AB-Türkiye anlaşmasının fiilen sağladığı tek şey, sığınmacıların Yunan adalarında alıkonulması ve Midilli veya Sisam’daki kamplarda olduğu gibi. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi tarafından yakın zamanda bu kamplardaki koşulların insan haklarının ihlali ve onur kırıcı olduğunu belirlemiştir.[4]
Otokratlarla yeni anlaşmalar
Göçmen ortaklıklarıyla ilgili bu tür deneyimlere rağmen AB, otokratik bir hükümetle bir sonraki anlaşmayı çoktan yaptı. Komisyon Başkanı Ursula von der Leyen, Hollanda Başbakanı Mark Rutte ve İtalya Başbakanı Giorgia Meloni #TeamEurope sloganı altında Cumhurbaşkanı Kais Saied ile bizzat görüşmek üzere birkaç kez Tunus’a gitti. Temmuz 2023’te bir Mutabakat Zaptı üzerinde anlaşmaya varmayı başardılar. AB Komisyonu’na göre bu mutabakat beş ayaktan oluşuyor: Makroekonomik istikrar, ticaret ve yatırım, yeşil enerjiye geçiş, insanlar arası temaslar ve göç…[5] AB Komisyonu’nun Tunus’a aktarmak istediği yaklaşık bir milyar avronun 105 milyonu sözde düzensiz göçle mücadeleye aktarılacak. Ancak bu terim Akdeniz üzerinden Avrupa’ya ulaşmaya çalışan tüm koruma arayanları kapsamaktadır.
“Zeit online”ın görüntüleyebildiği Alman Dışişleri Bakanlığı’nın bir iç yazışmasında, AB Komisyonu’nun aceleci yaklaşımı açıkça eleştiriliyor. Tunus’la yapılan anlaşma hukukun üstünlüğü güvencesi olmaksızın gerçekleşmiş ve Komisyon müzakerelerde Konsey’i baypass etmiştir.[6] Dahası, göç faslı mültecilerin Tunus’ta insani bir şekilde nasıl karşılanacağına dair hiçbir anlaşma içermemektedir. Ülke halen işleyen bir sığınma sistemine sahip değildir ve şu anda ciddi bir ekonomik kriz içerisindedir.
Bu, Avrupa Birliği’nin Tunus ile yaptığı ilk müzakere değildir. Daha 2000’li yılların başında AB, ülkeyi “etkili ve kapsamlı bir sınır yönetim sistemi” oluşturması konusunda desteklemek istemişti. 2004 yılında Tunus parlamentosu düzensiz çıkışları kanunen cezalandırılabilir bir suç haline bile getirdi. O dönemde Avrupa, 2011’de Arap Baharı sırasında devrilen otokratik başkan Zeynel Abidin Bin Ali ile iş birliği yapmaya devam ediyordu. Ancak Kuzey Afrika’daki ayaklanmaların ardından AB’nin sınır kapatma sistemi de çöktü. O zamandan bu yana Brüksel, daha önce başarısız olan sınır rejimini yeniden inşa etmek için eski araçları kullanmaya çalışıyor.
Tunus’la yapılan yeni anlaşma, Cumhurbaşkanı Said’in yargıyı devre dışı bıraktığı, basın özgürlüğünü kısıtladığı ve mültecilerle ilgili ırkçı komplo söylemlerini yaydığı bir döneme denk geliyor. Tunus muhalefeti bu nedenle anlaşmayı eleştiriyor ve otokratik cumhurbaşkanının böylece rejimini istikrara kavuşturmak istediğinden şüpheleniyor. Aslında Said, AB’nin ülkedeki iç siyasi koşulları eleştirmesini engellemek için anlaşma ile bir koz elde etti. Libya’nın diktatörü Muammer Kaddafi ve Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan geçmişte AB ile olan göç ortaklıklarını kendilerini dış politikadan muaf tutmak için kullanmışlardı. Dolayısıyla AB bu anlaşmalarla kendisini bir dış politika çıkmazına sürüklüyor.
Dahası, Tunus polisinin mültecileri korumasız bir şekilde çölde nasıl terk ettiği birçok kez belgelenmiştir. İnsan Hakları İzleme Örgütü defalarca Tunus hükümetini Sahra altı ülkelerden gelen mültecilere insan haklarını ihlal edecek şekilde davranmakla suçlamıştır.[8] “Bu göç anlaşması muhtemelen daha uzun, daha tehlikeli ve dolayısıyla daha ölümcül göç rotalarına yol açacaktır. Anlaşma kaçakçılık sistemlerini zayıflatmayacak, aksine güçlendirecektir” diyor göç araştırmacısı Ahlam Chemlali.[9]
Sınır rejimi alternatifsiz değildir
Alman Dış İlişkiler Konseyi’nin göç programı başkanı Victoria Rietig, bir makalesinde “öfkeli” ya da anlaşmayı eleştirenleri ortaklığın temel noktalarını gözden kaçırmakla suçladı.[10] Tunus sadece AB’nin emriyle hareket etmekle kalmıyor, aynı zamanda “sınırlarını kontrol etmek ve tehlikeli tekne geçişlerine karşı önlem almak konusunda kendi çıkarına” sahip. Ancak aslında bu politika, demokratik hakların ortadan kaldırılmasından ve ekonomik beklentilerin yokluğundan kaçmak isteyen Tunus vatandaşlarını etkili bir şekilde ülkeye kilitliyor. Bu durum, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nin 13(2) maddesinde yer alan göç etme özgürlüğü hakkını etkilemektedir. Rietig ayrıca anlaşmanın iyi bir alternatifi olmadığını savunmaktadır. Böylece AB’nin bu tür göç ortaklıklarına girmesi gerektiği ve ortaklarını her zaman hukukun üstünlüğü kriterlerine göre seçemeyeceği önermesini ortaya koymaktadır. Ancak bu tür anlaşmaların alternatifi, Avrupa Birliği’nin mültecilerin korunması ve yürürlükteki Avrupa hukukuna uyulması konusunda tutarlı bir sorumluluk üstlenmesidir.
Zira AB, bu tür anlaşmalar yoluyla, Avrupa topraklarında mülteci kabulünün ne kadar insani olabileceği ve hukukun üstünlüğü prosedürlerinin nasıl garanti altına alınabileceği konusunda ciddi bir tartışmaya girmeyi yıllardır reddetmektedir. İzolasyona odaklanılması ve kaçışın bir tehlike olarak gösterilmesi, Avrupa’daki sağcı ve aşırı sağcı hareketleri ve partileri güçlendirmiştir. Artık birçok AB üye ülkesinde göç gündemini onlar belirlediğinden, insan hakları temelli bir sığınma ve göç politikasının kapsamı son yıllarda önemli ölçüde daralmıştır. Bu durumda AB Komisyonu, antlaşmaların koruyucusu olarak Avrupa mülteci hukukunu savunmalıdır. Bunun yerine, iltica yasalarının daha da sıkılaştırılması için bastırıyor ve uluslararası hukuku ihlal ederek acımasız geri itmeler gerçekleştiren mevcut Yunan hükümeti gibi hükümetleri destekliyor.
Bu gelişmeler ışığında, insan haklarını savunan sivil toplum güçlerinin yeniden bir araya gelmesi ve ulus ötesi ittifakları derinleştirmesi gerekmektedir. En azından Tunus anlaşması örneğinde, Avrupa ve Tunus tarafındaki STK’ların, aktivistlerin ve medya profesyonellerinin insan hakları ihlallerini skandal haline getirmekte çok hızlı davrandıkları görülmüştür. Bu tür ortaklıkların acilen derinleştirilmesi gerekmektedir.
Dipnotlar:
[1] Vgl. Zahlen und Fakten zu Menschen auf der Flucht, uno-fluechtlingshilfe.de.
[2] Thorsten Frei, Das individuelle Recht auf Asyl muss ersetzt werden, in: „Frankfurter Allgemeine Zeitung“, 18.7.2023.
[3] Vgl. Marcus Engler, Aus den Augen, aus dem Sinn: Flüchtlingsabwehr in der EU, in: „Blätter“, 8/2023, S. 41-44.
[4] EGMR, A.D. v. Greece, Entscheidung vom 4.4.2023, Beschwerdenummer 55363/19.
[5] Vgl. The European Union and Tunisia: political agreement on a comprehensive partnership package, ec.europa.eu/commission, 16.7.2023.
[6] Franziska Grillmeier, Yassin Musharbash und Bastian Mühling, Ohne Rücksicht auf Verluste, zeit.de, 2.8.2023.
[7] Brot für die Welt, medico international und Pro Asyl (Hg.), Im Schatten der Zitadelle, Berlin und Frankfurt a.M. 2013, S. 121.
[8] „Al Dschasira“, 14.7.2023.
[9] Vgl. „Der EU-Tunesien-Deal wird Schleuser-Systeme stärken“, mediendienst-integration.de, 26.7.2023.
[10] Victoria Rietig, Fünf Punkte, die Kritiker des Tunesien-Abkommens übersehen, spiegel.de, 22.7.2023.
Kaynak: Avrupa
